یادآوری این نکته نیز مایحتاج می باشد که امروزه با وجود تشریفات مشهد تحولات شگرفى که در زندگى بشر شکل داده هست و پیچیدگى حاکم بر مناسبات اجتماعى و روابط بشر ها و کارویژه هاى مربوط به دولت , هیچ گاه نمى توان انتظار داشت که همهء کارکردهاى مساجد در صدر اسلام , تحقق یابد. آنچه حایز اهمیت است , انتقال تمدن حاکم بر مساجد به ساختارهاى اجتماعى و سیاسى است , تا از رهگذر آن , جهت گیرى کلیه فعالیت هاى جامعه , جهت گیرى الهى و دینى باشد.
کارکردها
1. پایگاه عبودیت , بندگى و وارستگى : اولین اقدام پیامبر خدا(ص) بعداز ورود به مدینه , ساختن مسجد قُبا بود; مسجدى که قرآن از آن این گونه تعبیر و تفسیر مى کند:
(... لمسجد أسس على التقوى من أول یوم أحق أن تقوم فیه , فیه رجال یحبون ان یتطهروا و الله یحب المطهّرین )
«مسجدى که از روز آغاز , بنیان آن بر پرهیزگارى نهاده شده , براى نمازگزارى شایسته تر هست . در آن مسجد مردانى می باشند که دوستدار پاکیزگى و وارستگى اند و خدا پاکیزگان را دوست مى دارااست.»
امام باقر(ع) مى گوید:[1] توبه: 108|142|
«پیامبر معبود از جبرئیل پرسید محبوب ترین مکان نزد خدا کجاست و او پاسخ داد:
مساجد و ادامه داد: محبوب ترین اهل مسجد کسانى می باشند که پیش از بقیه افراد به مسجد وارد و بعد از سایرافراد از آن خارج شوند.»[1]
تأکید فراوانى که احادیث منقول از فرستاده معبود و امامان معصوم (ع) بر حضور در مساجد و اقامه نماز در آن داشته اند, نشانه از میزان تأثیرگذارى این پایگاه می باشد , تا جایى که حضرت برابر نقلى فرموده است :
«اهل یک محل مسجد را نمازى جز در مسجد نیست .»[2]
التفات این پایگاه بندگى در اسلام را مى توان از آنچه در منابع و روایات دینى آمده است دریافت . استحباب ساخت مسجد, استحباب تردد در مساجد, حریم قائل شدن براى مساجد, سرعت به چنگ آوردن براى ورود به مساجد, همراهی بر عصمت و طهارت , قرائت قرآن , خوشبو کردن و پوشیدن جامه هاى فاخر و تمیز در آن , پاک نمودن مساجد, آرامش و متانت از یک طرف و نهى از داد و ستد , ورود دیوانگان , خوردن , خوابیدن , نقش و نگار در مسجد ساختوساز کردن و به امور دنیوى درگیر شدن از طرف دیگر,
[3] در راستاى زمینه سازى و آماده آوردن مکان ویژه براى بندگى خالصانه و منزه شدن آدم ها است .
خدا در آیاتى که به پیامبرش نازل کرده , مساجد را جایگاهى که خاطر معبود در آن بسیار برده مى شود شمرده و این گونه هشدار داده است :
«ستمکارتر از کسى که نمى گذارد نام خداوند در مسجدهاى او برده گردد و در عملکرد براى ویرانى آن هاست , چه کسی است ؟»[4]
مسجد محلى براى منزه شدن و تمیز زیستن می باشد و از این روست که مؤمنان امر یافته اند تا در این جا مقدس , در ظاهر و داخل , خود را بیارایند; (یا بنى آدم خذوا زینتکم عند تک تک مسجد...)[5]
[1] عن أبى جعفر «قال: قال نبی الله لجبرئیل، یا جبرئیل، أى البقاع أحب الى الله عزوجل؟ قال: المساجد و أحب أهلها ألى الله أوّلهم دخولاً وآخرهم خروجاً منها» شیخ حرّ عاملى، وسائل الشیعه،